ANTRENÖRLÜK: İKİNCİ İŞ...

Gelelim antrenörlük işine… Kıymetli okuyucularım, futbol ve biraz basketbol, onun ardından voleybol gelir, bu sporlarda antrenörlerimiz belirli sözleşmelerle aylık ya da yıllık olmak üzere çeşitli gelirlere sahip olurlar. Diğer branşlarda da bu böyledir. Ancak işin geneline baktığımızda bu teknik adamlarımız antrenörlüğü ikinci iş olarak yapmaktadırlar. Kulüp yetkilileri veya başkan istemediği takdirde antrenörün işine son verilmektedir.

Karşı taraftan baktığımızda bazen çalıştırıcı da işinden ayrılmaktadır. Koşulların elverişli olmayışı, çeşitli finans sıkıntıları veya başarısızlık sonucunda teknik adam bu görevinden kendi isteği ile ayrılmaktadır. Sözleşme yapılmışsa karşılıklı anlaşmalar yolu ile bu birliktelikler sona ermektedir.

Antrenörlük bir meslek midir? Bu konu günümüz Türkiye’sinde tartışmalıdır. Kulüplerde çalışan antrenörlerimiz ile milli takımlarda çalışan antrenörlerimiz arasında farklı çalışma koşulları bulunmaktadır. Kulüplerimizde iyi koşullarda yapılamayan antrenmanlar sonucu sporcuların performanslarında artışlar görülemeyecektir. Kulüplerde kendini gösteremeyen sporcuların milli takımlarda yer alması mümkün değildir. O halde kulüp çalışmalarına daha fazla özen göstermeliyiz gerçeği karşımıza çıkıyor.

Kulüplerimizde çalışan çalıştırıcıların sosyal güvenceleri konusu da tartışmalıdır. Bizim parasız yaptığımız antrenörlükler döneminde aklımıza böyle bir şey gelmezdi. Bugünün gerçeği olarak artık kulüplerimiz çalıştırıcı istihdam edeceklerse onun sağlık ve sosyal güvence kriterlerini tam anlamı ile yerine getirmelidirler. Güçlü yapılara sahip kulüpler bu konuda sorunsuz bir şekilde ilerlemektedirler. Ancak büyük bir çoğunluk tam tersi durumdadır.

Milli takımlarımızda yer alan teknik adamların büyük bir bölümü bu işi manevi ve gönüllü yapılan bir görev olarak görmektedirler. Çoğunun geliri kendi yaptıkları işten olmaktadır. Ancak kamplar ve seyahatler esnasında onlara makul seviyelerde harcırah ödenmektedir. Eminim, onlar bu gibi maçlar ya da turnuvalar sırasında kendi bütçelerinden çok daha fazla para harcamaktadırlar.

Federasyonlar hazırladıkları yıllık bütçelerinde antrenörleri için sözleşme karşılığı bazı ödemeleri koymalıdırlar. Duyduklarıma göre yazıyorum; şu son yapılan TOHM çalışmasında dışarıdan getirilen hoca/hocalar için 8-9 bin avro, içerden gelenler için 2 bin TL ödenecekmiş. Çok iyi bilmiyorum, bağışlayın beni ama bu farklılığı birisinin açıklaması gereklidir.

Bu arada, antrenör nereden yetişmelidir sorusuna cevap aramalıyız. Üniversitelerden ve federasyonlardan yetiştiği bilinmektedir. Bir tarafta 4 yıl geçen bir süre diğer tarafta çeşitli kademelere göre değişmek üzere 11-15 gün süren kurslar… Hangisi daha başarılıdır?

Olimpik antrenör ve sporcu yetiştirmeye ne dersiniz? Hedefin olimpik halkalar olduğu bir dünya. Yüksek verim ve titizlik gerektiren işler. Disiplin değeri yüksek, kaliteli antrenman ve doğru insan kaynakları…

İşimiz kolay değil. Antrenörlük hem milli takımlarda hem de kulüplerde ultra profesyonel olmalıdır. Sistem sağlanmalı ve kişilere göre değil, konulmuş düzenlemeye göre davranılmalıdır. Kalite kaygısı işin her boyutunda ön planda olmalıdır.

Antrenörlük ikinci iş değildir. Bir meslektir. Bu işi yapanlar diğer işlerde olduğu gibi sosyal güvencelere sahip olmalılar, maaşlarını bu işi yaptıklarından dolayı almalılar… Sağlık sorunu olduğunda ödediği primler bunu karşılayabilmeli hatta bir süre sonunda da diğer mesleklerde olduğu gibi antrenörlükten emekli olabilmelidirler…