AYAK AĞABEY!..

 Lise 2.sınıfa giderken, 2. Amatör Küme takımlarından Cebecispor’un hem genç, hem A takımlarında oynuyordum. Anıttepe 1 No’lu sahada BAĞKUR ile iddialı bir maça çıktık. Rakip, bizden yaşça çok büyük… O dönemlerde şimdiki gibi yaş sınırı da yok. Onlar zirve mücadelesi veriyor, biz de üst sıralar için oynuyorduk. Karşılaşmanın son dakikalarına 2- 1 önde girdik. Uzatmalar oynanırken, orta sahadan aldığım topla rakip savunmanın arasına girdim. Stoper ve libero tecrübeli ama süratli değillerdi. Birinden sıyrıldım. Rakip libero ile karşı karşıya kaldım. İçimden, ‘sağından atıyım, solundan geçiyim’ derken, kendimi yerde buldum. Takım kaptanımız Ersin, hemen yanıma geldi. “Erhan durumun nasıl?” diye sordu. Ben de “ayak ağabey” dedim. Takım olarak zaman geçirmek için sık sık bu numaraları yapardık. “Ayak” demek o zaman ‘Numaradan yatıyorum’ anlamındaydı. Takımın hepsi numara yaptığımın farkındaydı.

Ama tribündeki ağabeyim olayı bilmiyordu. Gözüm bir ara tribünlere takıldı. Ne göreyim. Bayram ağabeyim tellerden atlamış, bana doğru koşuyor. Peşinden de iki arkadaşı… Yanıma gelen ağabeyim “Durumun nasıl Erhan?” diye sorunca, “Ben de onu bizim paroladan anlıyor” sanarak, “Ayak ağabey” dememle birlikte, beni kenarda bekleyen ambulansa götürmesi bir oldu. Ambulansla hastaneye giderken, numaradan sakatlandığımı ağabeyime söylesem mi, söylemesem mi diye düşünürken, sedye ile girdiğim hastanede ilk müdahaleden geçtim. “Gelmişken rapor alıp da birkaç gün okula gitmeyim” dedim. Ancak, hiç beklenmedik bir şeklide ayağımı alçıya aldılar! Eve alçılı ayakla gittim. Durumu burada anneme babama anlattım. Ağabeyime söyleyemedim!..

Bu tabi, o zamanın koşullarında başvurduğumuz bir yöntemdi. Ben, şimdiki gençlerin böyle aldatmacalara ihtiyacı olmadığını ve fair-play ruhuna uygun mücadele ettiklerini biliyorum.

Sadece bir anı olsun diye anlattım.