BAKIŞ AÇISINI DEĞİŞTİRMEK...

Tülay Aydın Melbourne'den yazıyor...

Sabahın erken saatleri yine… 

Kış mevsiminde Avusturalya; soğuk fakat dondurucu cinsinden değil…
Gün başladı yine çok Şükür…
Günlerdir içinde bulunduğum ruh halimi, sevecenliğimi, çoğalan huzurumu, coşkumu; doğaya, kuşlara, ağaçlara  daha yakınlaştığımdan ve bakış açımı değiştirdiğimden farkettim…

Yıllardır oturduğumuz evden ayrıldık...
Ben ev değìştirmenin çok zor hatta hayatımdan götüreceğine inanmışımdır hep. Ama hiç öyle olmadı. Takıntılı yaşamanın eksiklerini gördüm tam tersine….
Evde hep aynı koltukta oturmak gibi…
Mekan değiştirmek de ne gizli, ne kadar güzel görülmeyenler varmış meğer… Ben; beyaz papağanları, kanguruları, kırmızılı, sarılı rengarenk kuşları sadece hayvanat bahçesinde görme fikrine o kadar inanmışım ki! Oysa bugün anladım ki, görmek için başka yerden bakmalıymışım... Sanki kuş bakışı gibi… Takılmayacağım aynı yerde, saplanıp kalmayacağım; kaldırıp kafamı bakacağım… O koltuktan kalkıp bu koltuğa gelmenin ve göreceğim güzelliklerin tadını çıkaracağım.

Kahvemi yudumlarken hiç yazı yazmamıştım! Bu sohbet de bir başka oldu sanki. Kırk yıl hatırı olan kahvenin, kırk yılı yazacağını hiç bilmiyordum. Hayat her şeye rağmen yaşamaya değer… İki şey var benimle beni ben yapan... “Elhamdülillah Müslümanım, Elhamdülillah Türküm” diyebilmek... Hayatımızın iki devresi var bence, öncesi ve sonrası… Çocukken çekinmezdim korkmazdım eleştirilmekten... İnsan büyüyünce bazen kısık sesle gülüyor! Bunun da bir nefis terbiyesi olduğuna inandım. Her şeyi özgürce yapmak isterken nefsimizin bazen onu içimizde azarlayıp sus diyebilmesi insanın kendini fark etmesi bence… Değerini anlaması… Kişiliğindeki yeniliği sezinlemesi sanki bir anlamda… Sohbeti kendinizle yapın bazen. Gerçekten bunun tadı da bir başka oluyor… Güzel oluyor…

Kalın sağlıcakla…