NİNELERİNDEN MASAL BİLE DİNLEMİYORLAR!

Her yaş grubundan 2 bin 500 öğrenci üzerinde yapılan araştırmaya göre, okul öncesi çocukların yüzde 69’u boş zamanlarında televizyon izliyor…

İlk, orta ve lise öğrencilerde ise bu oran yüzde 68…

Düşünebiliyor musunuz; küçücük çocuklar bile “Televizyon bağımlısı” olmuşlar!

“Saklambaç oynarım…”

“Körebe oynarım…”

“Çelik çomak oynarım…”

demiyorlar artık.

Peki ne diyorlar?

“Televizyon seyrederim…”

Ninelerinden “Masal” bile dinlemiyorlar!

Bu vahim tabloyu şöyle bir kenara bırakalım.

Sonraki yaş gruplarına bakalım; sonuç aynı: Televizyon izlemek yine ön planda…

“Boş zamanlarında ne yaparsın?” sorusuna…

“Sinemaya giderim” diyen yok…

“Tiyatro oyununa giderim” diyen yok…

“Kitap okurum” diyen yok…

“Gitar çalarım…” diyen yok…

“Satranç oynarım” diyen yok…

Ve daha da kötüsü…

“Boş zamanlarımda spor yaparım” diyen de yok!

Bunlar ülkemizdeki ilk, orta ve lise öğrencileri…

Yani, “Geleceğimiz!..”

Eğitim sisteminin boğucu baskısı ve geleceğini büyük bir çoğunlukla “Üniversite bitirmek üzerine” kuran, ev-okul-dershane üçgeninde sıkışıp kalan bu genç neslin büyük bir kısmı deşarj olma, rahatlama yolunu, “Televizyon izlemekte” buluyor!

Genç insanların, “En çok sağlıklı yetişmeye gereksinim duydukları yıllarda” spordan bu denli uzak olması, ilerde ne gibi olumsuz sonuçlara yol açar kim bilir?

Eğitimle spor arasındaki ilişkiyi “Sağlıklı biçimde” kuramadığımız ortada.

Hep söylüyorum…

Yazıyorum…

Konuşuyorum…

“Spor dersi” ilkokuldan itibaren okutulmalı.

Spor sevgisi genç dimağlara mutlaka aşılanmalı.

Aksi taktirde, üniversite bitirmiş, meslek edinmiş insanların bile tribünlerden sahaya atlayıp, kendilerine “Kargaşadan keyif çıkarmalarını” engelleyemeyiz.

Her gün “Kanun” çıkarsak bile!