SENARYOCULUĞU BİLMİYORUZ!..

Mühendislik yıllarımda yurt dışında Uluslararası iki toplantıya katıldım

Türkiye Delegasyonu içinde… Konu, “Dünyada Su Sorunu” idi. Bunlardan biri

Özellikle Uluslararası Sular üzerine yoğunlaşıyordu. Yüzlerce delege

hazırladıkları bildirileri sundular, düşüncelerini ilettiler. O yıllarda az gelişmiş

ülkelerin çoğu ve de Türkiye, ABD’nin ağzına ve eline bakıyorduk. Bunun

dışındakiler de Rusya’nın… Kongre iki başlı bir canavarın kavgası gibiydi.

Sular biliyoruz ki, sınır- mınır tanımaz; doğada neresini uygun bulursa oradan

akar. Bizim Dicle ve Fırat gibi iki büyük ırmağımız da öyle… Anadolu’da doğar

Irak ve Suriye’den geçerek Basra Körfezi’ne dökülür. Gerçekte bu durum

dünyanın pek çok ırmağında görülen bir durumdur. Dolayısı ile ırmaklar bazen

iki, üç bazen de bir çok ülkenin ortak sorunu olarak ortaya çıkar. Örneğin Nil

Nehri çok ülkeli… Bizim meselemiz Irak ve Suriye ile; onlar bize daha çok su

vereceksiniz derler, biz kuraklıktan dem vururuz, baraj yapımlarından söz

ederiz… Çekişip dururuz. O toplantıda bir delege şunları söyledi:

“Benim topraklarımda doğan bir su, benim karım gibidir; nasıl ilişkide bulunacağımı başkalarına sormak zorunda değilim…”

Bir çok ülke bu sözlere can simidi gibi yapıştı hemen. Bu düşünsel bir yaklaşım, bir senaryo idi. Çünkü bu tür sulara sahip bir çok ülkenin başı dertte idi. Aslında suların kullanımı bir takım kurallara, şarta şurta bağlanmıştır.

Şimdi sözü spora, futbola getirmek istiyorum. Bizde yalan yanlış konuşmalar,

yazışmalar, tartışmalar yapılır ama, bir amaca dönük senaryo kurgulamaları

görülmez pek. Çünkü bunlar bilgi ister, zeka ister, yürek ister… 

Fi tarihte ünlü bir takımın flaş bir oyuncusu için, bir kadın çıkarıldı ortaya: “Senin

annen, bildiğin annen değil, senin asıl annen benim…” demişti bu kadın… 

Bu hem etik değil, hem de bir sporcunun bütün moralini altüst  edecek bir yavanlık... Maharet takımlarımızı, sporcularımızı içte ve dışta moralli tutmaya, kendine güven

duygusu içinde olmaya götürmektir. Yükselişe geçen futbol takımlarımızın

başına gelmedik kalmıyor. Aysal- Terim konusu Galatasaray’ı hedef tahtası

haline getirdi. Bana göre iki hilesiz Galatasaraylı insanı düşman kardeşlere

çevirmek kime ne kazandırır? Hele sporumuza? Aynı yavanlık daha önce

Fenerbahçe’de Aykut- Alex arasında tezgahlandı. Adamın heykelini dik, sonra

da apar-topar sepetle…Ayıp değil mi? Beşiktaş’ın yıllardır takım kaptanlığını

yapmış, öz be öz Beşiktaşlı Aybaba’yı direktörlükten alırken daha ılımlı

davranmak varken, sürtüşmeye gitmek yakışır mı bu büyük kulübe? Başkan

Orman- Aybaba senaryosu çok mu sevimliydi? Suçlamalar yenir yutulur cinsten

miydi? Unutmayalım ki, bu insanların aileleri var, sporun içindeler ve de

sporcu yetiştiriyorlar…Teknik direktörleri görevlendirirken şapur-şupur

öpüşmek şart değil; ancak yolları ayırırken kantarın topuzunu kaçırmak da

doğru olmuyor…

Dün gece Trabzon’un beraberliği canımı sıktı. 35. dakikada 3-1’lik skor

yakalıyorsun, takım eski Trabzon olma yolunda diye düşünürken, tuş

oluyorsun... Bir takımın 90, hatta 120 dakikalık oyuna hazır olması gerek

dışarlıklı takımlara karşı... Bizim takımlarımız çabuk yoruluyorlar. Golcülerimiz

kolay ofsayta düşüyorlar. Bir de kalecilerimiz  her olur- olmaz yerde kalelerini

terk ediyorlar. Akşam Trabzon-Lazio maçında da bunları yaşadık. Acaba

teknik adamlarımız, örneğin ilk 30 dakika içinde fark yakalandığında ya da bir

oyuncusunun kırmızı kart görmesi durumunda neler yapılacağı üzerinde

senaryolar üretebiliyor mu maç öncesi? Takımda yorgunluk başlayınca ne

gibi uygulamalara geçileceği konuşulup tartışılıyor mu? Eğer senaryoculuk

ciddi ciddi düşünülür hale gelmediyse takımlarımızda, dışarlıklı takımlarla boy

ölçüşmemiz hayal olur…