SPORA FARKLI BAKIŞ!..

Bize gelenler bu işleri nasıl yaptığımıza hayret etmeye devam ediyorlar. İzmir’deki Universiade (Üniversiteler Dünya Yaz Oyunları) öncesinde tenis kortları için bir müfettiş gelecekti. Aksilik ya etraftaki çimenler kurumuş üstelik sararmıştı. Soruna nasıl çözüm buluruz diye düşünürken çim renginin numarası araştırıldı. Sonra DYO’ya gidildi, aerosol boyalar bulundu, gece yarısı çimenler boyandı ve ertesi gün yapılacak teftişe hazır hale getirildi. Akşamüzeri bizimle birlikte beraber bulunan bazı yetkili ve etkili arkadaşlarımız sabahki bu değişikliği bugün bile anlamış değiller.

Spor, ekonomi ve hükümetler birbirleri ile yarışır durumdadırlar. Sporu yönetenler dünyanın dumansız endüstrisinden daha çok pay almak istemektedirler. Yönetimler ise “Biz bu işi de yaparız” yarışına girmekteler ve başka bir ekonominin ortaya çıkmasını sağlamaktadırlar. Buna bazı çarpıcı örnekler vermek gerekirse 2010 Dünya Kupası ile başlayabilirim: Bu organizasyon için yaklaşık 5 milyar dolar harcayan Güney Afrika, fakir halkını yerlerinden çıkarıp 20 metre karelik konserve evlere tıkıştırmıştı. Maçlar esnasında televizyondan izlediklerimi aklıma getirince çoğu stadyumun tıpkı Çin’de olduğu gibi dolmadığını gördüm.

İspanyollar da bizim gibi 2020 Yaz Olimpiyat Oyunları için aday ülke. Madrid bu defa Barcelona gibi bu oyunları almaya direniyor. Bir önceki Uluslararası Olimpiyat Komitesi Başkanının İspanyol ve Barcelona’lı olmasına rağmen birkaç kez aday olup alamamıştı bu organizasyonu. Daha sonra başardılar. Ama itiraf ediyorum, bu şehir ancak olimpiyat sonrası doğru dürüst bir kent haline dönüştü. Orada olimpiyat oyunlarını bahane edip çok yüksek sayılı uçağın kalkıp-inebileceği havalimanları yapıldı. Paralar harcandı ama havalimanının bugün bomboş olduğu söyleniyor.

Brezilya, 2014 Dünya Kupası ve 2016 Yaz Olimpiyat Oyunlarını düzenleyecek. Herkesin unuttuğu başka bir organizasyonu ise kıl payı kaçırdılar. 2017 Universiade’ı için Brasil kenti aday olmuştu. FISU buraya bu oyunları vermek istemedi. Türkiye Kocaeli kenti ile bu işe aday oldu. FISU’nun üst düzey yetkilileri ile yaptığımız “off the record” görüşmelerde Brezilya ve Taipei yanında bizim daha yüksek şansımızın olduğu söylenmişti.

Ne oldu biliyor musunuz? Türkiye’de Kocaeli şehrine karşı bir karşı duruş ortaya çıktı. Düşünün 2020 için aday olmuş bir ülke, yine aynı ülkedeki olimpiyatlardan sonra en fazla sayıda sporcunun katıldığı bir organizasyonu yapmayı istemiyor. Bunun kararlarını ya da kararını verenler spor tarihi önünde hesap vermelidirler. İstanbul’un dibinde ve yapılacak bazı tesislerin aynı zamanda olimpiyatlar için kullanılacağı açık bir gerçek iken bundan vazgeçilmesi akıllara zarar bir olay olarak akıllara kazınmış durumdadır. Bu arada 2014 ve 2016 organizasyonlarını aldığı için Brezilya’nın şımarabileceğini düşünen FISU, 2017 Universiade’ını Taipei’ye verdi, hem de ağlayarak… Hayırlı olsun!

Akdeniz Oyunlarını biz almadık. Bize verdiler… Sporcularımız ellerinden gelenleri yaptılar ama doping skandalları güzelim yarışları perdeledi… Dileğim, orada yapılan tesislerin Mersin tarafından doya doya kullanılmasıdır. Oradaki Üniversitede bir spor yüksekokulu bulunuyor. Oraya birkaç program daha yerleştirip spor eğitimi için kullanılması sağlanmalıdır.

Spor ciddi bir ekonomidir. Oyunlarla ülkeler eğer akıllı olurlarsa ciddi paralar kazanabilir, yapamadığı tesislere sahip olarak geleceğin sporcularını yetiştirmeye başlar. Tabi bunların yapılması için doğru bir amaç, iyi bir planlama ve disipline edilmiş insan kaynaklarına ihtiyaç duyulmaktadır. Kimin nasıl ve ne şekilde sporun yöneticisi olduğunu gördükçe bu sistemin yerleşebilmesinin imkânsızlığı gözümün önünden akıp gidiyor.

Spor, en az eğitim, sağlık ve endüstri kadar önemli bir sosyolojik yapıdır. Herkes onu bilir, yapar, uygular görünmektedir. Ama bu yazıların üstünü kazıdığınızda ortaya başka bulgular çıkmaktadır. Dileğim, spor insanlarının yeni bir “Spor Ailesi” etrafında birleşmesidir. Burada anne, baba, dede, nine, teyze, dayı, hala yer alacaktır. Onların zengin veya fakir, siyasetçi veya değil, çalışan veya işsiz olması önemli değildir. Önemli olan sporu sevme, yaptırma ve yürütmede daha etkin yer alabilmektir.

İşimiz zor ama imkânsız değildir!