VEDA

Tüy kadar hafifti insan,

zaman üfleyince

arkasından

uçup gitti tutunamadan...

Biri gitmek zorunda gibi,

diğerini ıssız bırakarak.

Ve üstelik en güzel aksini

taş duvarlara asarak, toprak olup gitti insan.

Kalan, taş mı olsun, toprak mı bilemedi..