ADAM SPOR YORUMCULARINDAN KURTULDUĞU AN KENDİNİ NEDEN MUTLU HİSSETTİ?

Adam, uzun yıllardır yurt dışındadır.

Önemli bir iş dolayısıyla Türkiye’ye gelir.

Akşam canı televizyon seyretmek ister. 

Spora olan merakından, bu tür bir program aramaya başlar. 

Ancak; nereye takılsa, programın konusunun “futbol olduğunu” fark eder.

Kaytan bıyıklısından, göbeklisine, Türkçe özürlüsünden, entel takılanına kadar bir dolu insan, ekranlarda ahkam kesmektedir. 

Adam, önceleri konuşulanları pek algılayamadığından, iyice dikkat kesilir. 

Futbolda tartışılacak o kadar temel konu varken, neden sadece “sıradan şeyler” konuşulmasına anlam veremez, ama izlemeyi sürdürür. 

Ekrandakiler çoğu zaman birbirleriyle neredeyse kavga etmektedir. Argo sözcükler olağanmış gibi ekranlardan etrafa saçılmaktadır!  

Konuştukları, “incir çekirdeğini” doldurmayacak cinsten şeylerdir.

İçeriği olmayan, sadece futbolun dedikodusunu cilalayan konuşmacılar, belli ki futbol fanatiklerini hedef kitle almışlardır. 

Akıllarında sadece “reyting” yapmak vardır...

Adam şaşkınlık içindedir ama, merakını yenemediği için programları izlemeye devam eder. 

Fenerbahçe, Beşiktaş, Galatasaray arasında gidip gelen konuşmalarda hiçbir ciddi teknik analizin yapılmayışını, olaylara sadece yüzeysel biçimde yaklaşıldığını görür; üzülür!

“Bu aslında bir kültür yozlaşmasıdır” diye geçirir içinden. 

Bu tarz bir yayın anlayışının, aslında futbolu, “halkın afyonu” haline getirdiğini, böylece sorunlarından uzaklaşan kitlelerin, bir anlamda futbol sayesinde “uyutulduğunu” hisseder. 

Yüreği daralır…

Sonra aklına, “benim ülkemde başka spor dalları yok mu?” sorusu gelir. 

“Neden kayaktan, masa tenisinden, cimnastikten söz edilmiyor? Dağcılığın, bisikletin, hele hele atletizmin hiç mi izleyeni yok ki, yorum yapmıyorlar” diye geçirir içinden. 

Yüreği iyice daralır...

Bir ara eli, yanı başında duran gazeteye uzanır. 

Benzer tablo, bu kez orada karşısına çıkar. 

Sayfalar çoğunlukla renkli posterler halinde futbol fotoğrafları ile doludur. 

Yazılanlar futbol ağırlıklıdır. 

TV’deki kişilerin, bu kez  gazetelerdeki “vesikalık kelle fotoğraflı yorumları” çarpar gözüne. 

Sıkıntıdan nefes alamaz olur!

O sırada köşeye bıraktığı radyo takılır gözüne.

Eline alır, bir şeyler bulmak umuduyla istasyonları hızla tarar.

“Nihansın dideden, ey mesti nazım...” diye başlayan Klasik Türk Musikisi’nin nefis eseri, adeta kendine getirir onu...

Şöyle bir soluklanır.

Kafasındaki olumsuz düşünceler birer birer uçup gider.

Sakinleşir.

“Bana sensiz cihanda can ne lazım...” mısralarını mırıldanarak radyodan yükselen sese iştirak eder.

Şarkıyı, birlikte tamamlarlar.

Adam yorumculardan kurtulduğu için mutludur...