YUSUF YALKIN FUTBOLUN GÜCÜNÜ YAZDI...

Tatil dolayısıyla memleketine Ankara’ya gelir.

Spora meraklıdır; televizyon seyretmek ister.

Ancak; nereyi açsa, karşısına konusu “futbol” olan bir program çıkar.

Bir dolu insan, ekranda ahkam kesmektedir.

Adam, önceleri konuşulanları pek algılayamaz; bu nedenle iyice dikkat kesilir.

Tartışılacak o kadar temel konu varken, neden sadece “sıradan şeyler” konuşulmasına anlam veremez, ama izlemeyi sürdürür.

Ekrandakiler çoğu zaman birbirleriyle neredeyse kavga etmektedir.

Oysa, konuştukları, “incir çekirdeğini” doldurmayacak şeylerdir.

İçeriği olmayan, sadece futbolun dedikodusunu cilalayan konuşmacılar, belli ki futbol fanatiklerini hedef almışlardır.

Akılları sıra “reyting” yapacaklardır...

Adam şaşkınlık içindedir.

G. Saray, F. Bahçe, Beşiktaş, arasında gidip gelen konuşmalarda olaylara sadece yüzeysel biçimde yaklaşıldığını görür; üzülür!

“Bu aslında bir kültür yozlaşmasıdır” diye geçirir içinden.

Yüreği daralır…

Sonra aklına, “bu ülkede başka sporlar yok mu?” sorusu gelir.

“Neden kayaktan, masa tenisinden, cimnastikten, atletizmden söz eden olmaz; yüzmenin, dağcılığın, eskrimin izleyenimi yok ki, yayınlamıyorlar?” diye geçirir içinden.

İyice sinirlenir…

Bir ara eli, yanı başında duran gazeteye uzanır.

Benzer tablo, bu kez orada karşısına çıkar.

Sayfalar çoğunlukla futbol fotoğrafları ile doludur.

Yazılanlar futbol ağırlıklıdır.

Sıkıntıdan nefes alamaz olur!

Evde bir o yana, bir bu yana volta atmaya başlar.

Köşedeki radyo takılır gözüne.

Eline alır; bir şeyler bulmak umuduyla istasyonları hızla tarar.

“Nihansın dideden, ey mest-i nazım...” diye başlayan Klasik Türk Müziği’nin nefis eseri, adeta kendine getirir onu...

Şöyle bir soluklanır.

Kafasındaki olumsuz düşünceler birer birer uçup gider.

Sakinleşir.

”Bana sensiz cihanda can ne lazım...” mısralarını mırıldanarak radyodan yükselen sese iştirak eder.

Şarkıyı, birlikte tamamlarlar.

Adam şimdi mutludur...